محله علی قلی آقا اصفهان
ویژگی محله شهرهای اسلامی (محله علی قلی آقا اصفهان)
فهرست تعریف محله
محله منظر برنامه ریزی شهری
معیارها و خصایص محلات
محله بید آباد
شناسنامه محله علی قلی آقا
بازارچه علی قلی آقا
حمام علی قلی آقا
نقوشی برای رساندن پیام
کوبه های مخصوص ضرب آهنگی
چگونه شهرهاي بي ارتباط با هويت ايراني اسلامي شکل گرفتند؟
آموزه های اسلامی طراحی مسکن در شهر اسلامی
انواع رويکردها در نسبت اسلام با شهرسازي
نوع رویکرد به شهر اسلامی و تبیین
هدف در شهر اسلامی چیست؟
كمال هدف غايي خلقت انسان
كمال انسان در قران و حديث
شهر
شهر اسلامي
شهر اسلامی از منظر امیرالمومنین(ع)
جدول واژه‌های قرآنی مرتبط با شهر
تعریف شهر اسلامی
توجه به نقش اجتماع، از عوامل مؤثر بر شكل‌گيري و گسترش تمدن اسلامی
حیات طیبه
بهره گیری از زینت های الهی
منزلت انسان از دیدگاه جهان بینی اسلامی، قرآن و سنت اسناد بالادست
سياست هاي كلي ابلاغي توسط مقام معظم رهبري در بخش شهرسازي
تفاوت رويكرد اسلام به شهر با جهان غیر مسلمان
معیارهای سکونت در اسلام
سکونت دائم
وسعت مسکن (مناسب)
بلند مرتبه سازی
دسترسي مناسب به طبيعت، خدمات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و دینی
ساختار مطلوب مسکن
استحکام، ظرافت و زیبایی
حریم
اعتدال در مسکن
نهی از فروش و معامله مسکن
طراحی فضای مناسب و دسترسی برای تسهیل در صله رحم
توجه به نقش اقلیم و طبیعت در مسکن
زیبایی و زیبا سازی در مسکن
آبادسازی و آبادانی در مسکن
ایجاد تعلق خاطر مکانی به مسکن و محله
فضای باز در محیط مسکونی
تقويت فعاليت‌هاي اجتماعي
ساخت مصلی کوچک در خانه
نهی از سکونت انفرادی
آشپزخانه، اتاق کودک، اتاق دختر و پسر
جهت در ساختمانها
نتیجه گیری: چهار اصل پایه برای تحقق شهر با رویکرد اسلامی
تعریف محله محله در شهر اسلامی، سکونتگاه گروه های قومی، نژادی، مذهبی و صاحبان پیشه ها است. در شهرهای بزرگ، گاهی هر محله برای خود شهری بود نیمه مستقل با بازارها، مساجد و سازمان ادارای مشخص که وابسته به حکومت شهر بود. بر خلاف مراکز اداری و بازرگانی و مذهبی شهر که تا حد زیادی نمودار همبستگی نظام شهری بود، محلات شهر جلوه¬گاه تضادها و پراکندگی ها بود. از طرف دیگر همکاری و تعاون بین افراد یک محله و حمایت اجتماعی و اقتصادی آنان از همدیگر آن قدر بود که فقدان قوانین و مقررات برای تأمین امنیت اجتماعی فرد را تا حدودی جبران می کرد. ((هم محله ای)) بودن هم نوعی ارزش محسوب می شد. ((سلطان زاده، 1365: 75)
محله به عنوان تبلور فضایی شرایط اجتماعی-اقتصادی جامعه، از انسجام و همگنی خاص برخوردار است. به عبارت دیگر یک تشکل اجتماعی است که عناصر تشکیل دهنده ی آن عبارتند از: خانه های مسکونی، مسجد، میدان و میدانچه، بازار و بازارچه، گذر و کوچه. واحدهای محله ای به دلیل اندازه می توانند موجبات مشارکت در شکل دادن به محیط خود را فراهم آورند و مرکز محله، حس مکان و مرکزیت را تقویت کند.
تعریفی که «لینچ» از محله دارد عبارت است از : «محله قسمت نسبتاً بزرگی از شهر است که واجد خصوصیات یکدست و مشابه باشد و ناظر عملاً بتواند به آن وارد شود.» . در ارتباط با ممالک اسلامی، گفته می شود که «شهر معمولاً شامل چند محله بوده و هر محله برج و بارو و دروازه های مخصوص به خود داشت. هر یک از محله ها، نام به خصوصی داشت که به نام افراد سرشناس که در آن محله سکونت داشتند، نامگذاری می شد. مانند کوچه سرجس (پزشکان مسیحی) در بغداد، کوچه ترسایان در طوس و دروازه رودبار در طوس. (کیانی، 1365: 210) اگر چه در بدو تشکیل دولت اسلامی، ایجاد هرگونه قشربندی اجتماعی بر مبنای قوم، نژاد، سنت و ... نفی می گردد.
